Prvi proljetni poljodjelski blagdan u Hrvata oduvijek je bio Sveti Juraj, 23. travnja, a posebno su ga štovali pastiri i stočari. Na Jurjevo su se zadržali običaji koji su danas gotovo već izumrli i njeguju ih tek neki zagorski zaselci. O Jurjevu nekad znala je pripovijedati, a tko drugi nego hraščinska baka Ivka.

- Negdar su deca hodila po selu i popijivali jurjievske pesme. Nesli bi i razne granjčice cviječa z suobu i to bi poklanjali gazdaricam. Onda bi te grane gazdarice zabadale vu vrtu da im krti ne bi zemlju te lete prekapali vrte - govorila je baka.

Jurjevo je obično bio prvi dan kad se stoka nakon zimovanja izvodila iz štala na ispašu.

- Krave i konje bi nakitili z lančeki od ruožic i raznoga ljekovitoga bilja. Onda bi nešteri tirali maršad da preskakuju ogenj prije nek duojdu se past. Oni šteri ne znaju niš o živine, misle da je tuo praznovejrje i coprije, ali su se krave i konji na te način z ognjom i z travami rešavli nametnikof šteri zu ih po zime grizli vu topli štala - otkrivala bi baka.

Jurjevske krijesove preskakivali su i mušakrci.

- Je, šte se zval Jura muoral je preskočiti krijies, a i drugi muškarci da bi dokazali da se nijiesu preveć zamastili prek zime i da su dosta jaki i poskočni da vu proljeće moru delati na polju i vu gorica - rekla je baka.